échte mama's

• Geplaatst op 2 Oktober 2022
• Door Deniece Wildschut
• Geplaatst in moeder worden, moeder zijn, moederschap, zwangerschap
• 1

Vanmorgen herinnerde ik me opeens hoe ik eind 2016 rondliep nabij winkels met een huilende baby van veertien dagen oud in de kinderwagen (in de wát?!) en vooral herinner ik me de blikken van vreemden, die me leken toe te schreeuwen: "Wat een moeder!", "Dat arme mormeltje...", "Hoor dat kindje nou huilen!", "Doe iets!", "Als het mijn baby was..." en hoe opgelaten ik me daarbij voelde.

Bijna grappig nu, omdat ik het nu zo eenvoudig zou oplossen. Maar als kersverse moeder ben je nog zo zoekende. En zo vatbaar ook voor invloeden van buitenaf en goedbedoelde adviezen. Jammer alleen dat die je afleiden van die oermoeder in jezelf, die stem die eigenlijk heel goed sturing kan bieden waar nodig. Zo ga je nog denken ook, dat je een VT Wonen kinderkamer moet inrichten, een kinderwagen nodig hebt, dat je broodnodige 'prikjes' moet halen, dat voedingsschema's normaal zijn, en meer van die ongein. 

Inmiddels besef ik dat een krijsende baby honger heeft, krampjes of slaap. En als ik nu een jonge moeder met huilende baby zou zien, zou ik haar een dikke knuffel willen geven en willen zeggen: "Kom, ga even zitten. Blijven ademen. Negeer die blikken en die stemmen in je hoofd. Kijk hier, jouw kind heeft iets van je nodig. En jij kunt dat geven. Wat doe je het goed, weet je dat?"

Ik heb die kinderwagen destijds volgens mij twee keer van stal gehaald, ook toen al gaf ik de voorkeur aan de draagdoek. Wat ook niet over rozen gaat in het begin; nu, bij baby nummer 3 heb ik het eigenlijk pas echt onder de knie. Destijds kreeg ik 'm lang niet altijd strak genoeg geknoopt, en dat wiebelnekje (!) ... en als ik drie stappen zette zat die doek weer scheef. Maar, de aanhouder wint. Ik herinner me wel nog een oudere kassière in de supermarkt, die zichtbaar medelijden had met mijn scheef hangende baby, zag ik - met mijn armen vol boodschappen en mijn ogen vol slaap. En mijn hoofd vol interpretaties en vingertje die wezen op mijzelf. 

Wat een verantwoordelijkheid he. Moeder zijn. Je moet opeens alles kunnen, van jezelf.

Maar echte mama's, die struikelen over Lego, door herfstwind naar school fietsen, zelden op de foto staan, culinaire hoogstandjes trachten te bereiden - tevergeefs, onder worden gespuugd wanneer ze er net toonbaar uitzien, proberen te functioneren met wattenhersenen en door de modder stampen, altijd uitkijkende naar die regenboog en zonnestralen. Die mama's, die vind ik zo cool. En weet je, daar hoor ik ook bij. En ik ben er maar wat trots op. 

Liefs, Deniece

PS. Mama-mantra die altijd werkt: 'ook dit gaat voorbij'

Of, als je 't mijn kinderloze zusje vraagt: 'maar je krijgt er zoveel voor terug' (inclusief rollende ogen)