Vanmorgen herinnerde ik me opeens hoe ik eind 2016 rondliep nabij winkels met een huilende baby van veertien dagen oud in de kinderwagen (in de wát?!) en vooral herinner ik me de blikken van vreemden, die me leken toe te schreeuwen: "Wat een moeder!", "Dat arme mormeltje...", "Hoor dat kindje nou huilen!", "Doe iets!", "Als het mijn baby was..." en hoe opgelaten ik me daarbij voelde.